دَمِ صبح آمده‌ام، چون به دَمَت محتاجم
خیمه‌ات کو؟ به غبار قدمت محتاجم
گریه‌ام از سرِ بی‌چارگی و دربه‌دری‌ست
دل‌خوشیِ همه عالَم، به غمت محتاجم
ریشه‌ی رشد مرا خاک گناهم سوزاند
منِ تاریک به نورِ حرمت محتاجم
آن‌قدَر خیر رساندی که بدعادت شده‌ام
دست من نیست اگر بر کرمت محتاجم
شرم دارم به کسی رُو بزنم غیر خودت
تا گدایم به زیاد و به کمت محتاجم
لشگرت غرقِ سپهدار، ولی تنهایی
به غلامی که شده هم‌قَسَمت محتاجم
حسرتا، قطره‌ی خونم سر راه تو نریخت
من به وادیِ پُر از پیچ و خَمَت محتاجم
کمتر از مورم و مأمورِ سلیمان نشدم
به حسین و نظری باعظمت محتاجم
بغلم کن که پُر از دردم و بی‌درمانم
به طواف حرم محترمت محتاجم
