اگر چون خاک پامالم کنی
خاک درت گردم ارباب جانم
اگر چون گَرد بر بادم دهی
دور سرت گردم
کِشی خنجر که می‌سازم به دست خویش قربانت
چه لطف است این که قربان دست و خنجرت گردم
پس از مُردن چو در پرواز آید مرغ جان من
چو مرغان حرم بر گِرد قصر منظرت گردم
بیا بیا یَابن الزهرا...
تو شاهِ کشورِ حُسنی و شاه لشکر خوبان
گدای کشورت باشم اسیر لشکرت گردم
خاکم به رَهَت جلوه کنان رَخش برانگیز
تا خیزم و گِرد سر میدان تو گردم
جمعیّت آسوده‌دلان از دلِ جمع است
جمعیّت من آن‌که پریشانِ تو گردم
یار ما نیست ستمکار و جفاپیشه
ولی ما زِ بخت بد خود قابل جور و سِتمیم
