تویی آنکه مستیِ ما خلق
شده بر عطای تو مستدل
زِ محیط جود تو منتشر
قطراتِ جان، رشحات دل
به دل تو چون دل عالمی شده متّصل
نه همین منم به تو مشتغل
دلِ هر که می‌نگرم در او، بُوَد اشتعالِ تو یا علی
نه مراست قدرت آنکه دَم زنم از جلالِ تو یا علی
نه مرا زبان که بیان کنم صفتِ کمال تو یا علی
به مِی خُم تو سرشته شد
گِل کأسِ جانِ سبوکشان
زِ رحیقِ جام تو سر گِران
سر سرخوشان دل بی‌هُشان
به پیاله‌ی دلِ عارفان
شده تُرکِ چشم تو مِی‌فشان
نه منم زِ باده‌ی عشق تو
هله مست و بی‌دل و بی‌نشان
همه کس چشیده به قدر خود
زِ مِی زلال تو یا علی
مددی کن ای شَه لو کَشَف
غم و ابتهال تو یا علی
برسد به گوش من از نجف
قُتِلَ الحسینُ بکربلا
