به قشنگیِ تو احدی نبوَد
به شجاعتِ تو اسدی نبوَد
و به جز نفست مددی نبوَد
تو بتاب، قمر، عددی نبوَد
که تو آخر جود و کرم حسنی
حسن جانم جانم جانم، جانم...
نرسد احدی به نجابتِ تو
به فصاحت لهجه و صولت تو
به متانت و هیبت و شوکت تو
به قداست و عزّت و غیرت تو
تویی شاهِ من و منم آدمِ تو
و پناه من آن دژ محکمِ تو
و خجالتِ من نده این‌‌همه تو
که فزون بوَد از سرِ من کم تو
حسن جانم جانم جانم، جانم...
تو تمام قشنگیِ هر غزلی
و تو کوه نمک ولی از عسلی
تو شبیه خدا و علی ازلی
تو همیشه بمانی و لم یزلی
تو خدای کرم شَه محترمی
تو غریب مدینه و بی‌حرمی
تو امام منی و تو سَرورمی
تو حساب و کتاب و تو محشرمی
حسن جانم جانم جانم، جانم...
زِ تو مستم و هِی دمِ هو بزنم
چه نیاز که لب به سبو بزنم؟
نکند که به غیر تو رو بزنم
نه که رو بزنم، سرِ او بزنم!
تو کریمی و بنده گدا شده‌ام
به هوای تو سر به هوا شده‌ام
من اسیر بلای شما شده‌ام
تو رها بکنی که فنا شده‌ام!
زِ جمالِ تو قَلَّ بیانِ همه
زِ کمال تو کَلَّ لسانِ همه
بوِد از سرِ خوان تو نانِ همه
بنما تو دعایی به جانِ همه
حسن جانم جانم جانم، جانم...
