من که در جهان، خورشیدم؛ از دل عرش تابیدم شد سیه جهان پیشم تا داغ مادرم را دیدم مادرم کوه همّت بود تکیهگاه ولایت بود درس زهرا به این دنیا درس صبر و شجاعت بود از نهاد من، واویلا رفت به اوج عرش اعلا آندمی که بین کوچه، دست بی حیا رفت بالا آنکه این ظلم کند مرد نیست در ره حق، عقبگرد نیست باطلی که به حق، گرم نیست هیچ خصمی همآورد نیست کوچه، صحنهی پیکار شد؛ آسمان به چشمم تار شد سیلی آنچنان زد خصم که تکیهگاه او دیوار شد گرچه روی زمین افتاد بر سر عهد خود ایستاد بر تمامی مظلومان جرئت استقامت داد