زندگی تلخه ولی با روضه‌های تو چه شیرینه

زندگی تلخه، ولی با روضه‌های تو چه شیرینه  
همه دلخوشیم اینه، مادر تو اشکامو می‌بینه  

توی دنیایی که هرجاشو نگاه می‌کنی آشوبه  
حال‌و‌روزگارِ من همیشه با امام حسین خوبه  

پر دردم، تو رو توی زندگیم گم کردم  
دستمو بگیر، می‌خوام برگردم  

کجا برم جز روضه‌ت؟ به تو پناه آوردم  
آبرو دادی، امّا من آبروتو بردم  

حسین دوست دارم...  

روز و شب تو حرمت قشنگه، حتی توی رویاشم  
چی می‌شه لحظه‌ی جون دادنمم تو بغلت باشم  
می‌دونم آخرشم یه روز میای و تو رو می‌بینم  
توی قبرمم بیا و دمِ آخر بده تلقینم  

آقایی، ای رفیقِ روزای تنهایی  
تو گرفتاری پناهِ مایی  

منو نذاری تنها وقتی اسیر خاکم  
می‌دونی دوست دارم، من حتی زیر خاکم  

حسین دوست دارم...