چشم وا کرده شدم دست به دامانِ حسن۲
مادر افکند مرا در یَمِ احسان حسن
از همان روز شدم بی سَر و سامانِ حسن
روزی از دست علی خوردم و از خوانِ حسن
بر جبینم بنویسید مسلمانِ حسن
دلِ خود را سَرِ هر بام هوایی نکنم
طلبِ عشق زِ هر بی سَروپایی نکنم
رو به هر قبله و هر قبله نمایی نکنم
پیشِ هر سفره که پهن است گدایی نکنم
نانِ هر سفره حرام است به جز نانِ حسن
آنکه نامش شده اَحلی مِن عسل کیست؟ حسن
آنکه بخشندگیش گشته مَثَل کیست؟ حسن
معنیِ حَیِ علی خیرالعمل کیست؟ حسن
مردِ نام آور پیکارِ جَمل کیست؟ حسن
شتر سرخ زمین خورده زِ طوفانِ حسن
چه مقامی و چه نامی و مرامی دارد
چقدر لطف به بیمارِ جزامی دارد
خنده در پاسخ آن سائل شامی دارد
به که ارباب دو عالم چه امامی دارد
همه اینها غزلی هست به دیوان حسن
