هزار جهد بکردم که سِرّ عشق بپوشم نبود بر سر آتش مُیسّرم که نپوشم به هوش بودم از اول که دل به کس نسپارم شمایل تو بدیدم نه عقل ماند و نه هوشم حسین حسین... سه غم آمد سراغم، هر سه یکبار غریبی و اسیری و غم یار غریبی و اسیری چاره داره ولی آخر کُشَد ما را غم یار