ناحلةالجسم یعنی نحیف و دل شکسته نیلی
جوونی امّا مادر پیری
بهونه‌ی سفر می‌گیری
باکیةالعین یعنی بارون غصّه‌ها می‌باره
چشای مادر ما تارِ
دیگه علی شده بی‌چاره
جوری لگد خوردی که نمیتونی بلند شی از جا
جای غلاف رو بازو
لباسای تنم پاره
لااقل حرف که میزنم
دیگه نزن تو دهنم
چرا به بچّه‌های شام پیگی که بازی ندنم
فکر می‌کردی که کم بُردی
گوشوارم رو هم بردی
شونه‌ی تو موهامو به عموم میگم بردی
خیلی بدی یادت باشه
منو زدی یادت باشه
آه، دلم بابا
آه، سرم بابا
از بس زدنم کمرم بابا
این طنابو بی خبرنکش
سرِ من داد اینقدر نکش
موهامو از پشت سر نکش بی حیا
مگه خودت دختر نداری
که سر به سر با من میذاری
النگویی رو که تو بردی
بابام بهم داد یادگاری
