من همانم که به تو نامه نوشتم که بیا
تو همانی که شدی در به در هر صحرا
من همانم که شده ذکر لبانم برگرد
تو همانی که نداری خبر از من اینجا
من همانم که چشیدم کمی از درد علی
تو همانی که شوی غم زده از قحط وفا
من همانم خجالت زده از زهرایم
تو همانی که ببخشی گُنه مسلم را
من همانم که ز تقدیر گرفتار شدم
تو همانی که بلایت بدهد کرببلا
(من همانم که به یاد لب تو آب نخورد
تو همانی که شوی تشنه کنار دریا)۲
من همانم که به پای تو لگدها خوردم
تو همانی که بروی تو خورد چکمه‌ی پا
من همانم که به حیلت ته گودال افتاد
تو همانی که به گودال بیوفتی از نا
من همانم که سراسیمه مرا گردن زد
تو همانی که به تعجیل شوی ذبح خدا
من همانم که شکستم سرم را با سنگ
تو همانی که روی بر سر نیزه بالا
من همانم که ز اطفال خودم بی‌خبرم
تو همانی که شود طفل تو بر دست فدا
من همانم که مرا کوفه به زر داد به باد
تو همانی که ببوسد سر تو تشت طلا
من همانم که مرا جایزه‌ها گیر انداخت
تو همانی که سر نعش تو گردد دعوا
من همانم که ز دامان تو دستم دور است
تو همانی که شوی کشته‌ی انگشت جدا
من همانم که شده موی سرم دستاویز
تو همانی که شود موی تو شانه به عصا
(من بی وضو موی تو را شانه نکردم
حالا به دنبال سرت باید بگردم)
