در واقعه آن دشت به آن دشت عطش آلود

در واقعه‌ی آن دشت، آن دشت عَطَش آلود
بَر پیکر شهزاده، تا شاه نظر بِنمود

خم شد ز سر دوشش، برداشت عبا فرمود
ای وای که تابوتت، عمری سر دوشم بود
****
گَمان مَدار که گفتم برو دل از تو بُریدَم
نَفَس شِمُرده زَدَم از پی‌ات پیاده دویدم
****
پِسرم سَرو قَدَم، راه برو چند قَدَم
تا کنم قد تو را خوب تماشا پسرم
****
مُردَم از این الم که نَمُردَم برای تو
ای خاک بر سرم، که نَشُد خاک پای تو

گر اختیار مرگ به دستم دَهَد خدا
روزی هزار بار بِمیرَم برای تو