در حضور اهل بیت عباس می آموخت اینكه
من دو زانو با ادب پایین سفره می نشینم
قد كشید عباس با شیر من و نان امامت
نان خوشبویی كه خورد از دست شاهنشاه دینم
خرده نان مانده از آن سفره را دادم به عالم
عالمی حاجت گرفت از سفره ی ام البنینم
هر زمان دلگیر بود از غم، حسینم، گفت مادر
اول صبح آمدم عباس را اول ببینم
تا علیِ اكبر و قاسم به من گفتند مادر
در دلم گفتم كه اكنون واقعاً امّ البنینم
من رعیت بودم و سلطان عالم با نگاهی
برد من را و پس از آن ساكن خاك گلینم
گریه كردم پا به پای زینب اما پاك كردم
اشك او با معجر خود اشك خود با آستینم
من كجا و مادری كردن برای آل عصمت
عذر خدمت دارم و از روی زهرا شرمگینم
