آه ارباب دلم آتیش گرفته

آه ارباب دلم آتیش گرفته
می‌سوزه که کربلا نرفته
درد دلم تو سینه‌ام نهفته

از دوریت، دیگه دارم می‌میرم
اربابم تو شاه و من فقیرم
هرشبِ من بهونه‌تو می‌گیرم

اگر که بی‌قرارم، هوای گریه دارم
می‌خوام که وقت مردن، سر رو پاهات بذارم
حسین ثارالله(۲)

باز تو دلم، غمِ تو خونه کرده
مرغ دلم، بازم بهونه کرده
بوی حرم، منو دیوونه کرده

خواب می‌دیدم، یه روز منو خریدی
روی سرم خودِ تو دست کشیدی
نسخه‌ی عشقتو واسم پیچیده

می‌کنه دل رو از جا، ناله‌ی غریبت
دلم رو می‌کشونه، بویِ عطرِ سیبت

عشقت آقا به هر دل، شور تو به هر سر
فدای غربتِ تو، حسین غریبِ مادر

آقا..
از داغت، جونم رسیده بر لب
می‌سوزم ز غصه‌های زینب
روضه‌تو من، آقا می‌خونم هرشب

با تو دلم، هوای گریه داره
بی‌تو دلم، تو حسرتِ بهاره
پیشِ چشات، یوسُفم کم میاره

دلم به زیرِ پاته، اسیره کربلاته
آسمونا پر از خون، که روضه‌خون خداته

یادمون می‌مونه، لعنِ بر اُمیّه
حسینیا می‌خونن، دیوونتیم رقیه

آی‌مردم، به ما بگید دیوونه
از عشقش کارِ ما جنونه
کاش این دل، تو حرم بمونه

***
می‌خونم، پر ز شور و احساس
دلتنگم، بحرِ کف‌العباس

عکسِ گنبدِ تو، رو به‌ رومه هرشب
صاحبم تو هستی، ای‌کفیلِ زینب

قطره اشکم، چکیده از غمِ تو
ای‌همه علم‌ها به زیرِ پرچمِ تو

یاعباس، ساقی‌العطاشا(۲)