ارض و سما پر از،سوز آه من شد حجرهی در بسته قتلگاه من شده بر جفای دشمنان مبتلایم من غریبم جواد بن ُ الرّضایم واویلا واویلا آه و واویلا... از کینه شد خاموش ناله و فریادم یوسف زهرا و غریب بغدادم سوزانده تمامیّ حاصلم شد اُمّ الفضل ملعونه قاتلم شد واویلا واویلا آه و واویلا... تا اَلعَطَش گفتم در میان ِ خانه خوشحالی نمودند کنیزان ِ خانه لاله بودم ولی آخر پژمردم همچو جدّم لب تشنه جان سپردم واویلا واویلا آه و واویلا... مانده همچون او که بوده خونین بدن پیکر من سه روز بی غسل و بی کفن ذکر دلم شده با چشم گریان یا ذبیحاً مِنَ القفا حسین جان واویلا واویلا آه و واویلا...