مولا امام ِ صادق...
آن طائر بهشتی،تنها در آشیانه
چون شمع در دل ِ شب،می سوخت عاشقانه
سوزش شرار سینه،ذکرش ترانه‌ی لب
آهش به اوج افلاک،اشکش به رخ روانه
کی دیده زاهدی را،وقت عبادت شب
با دست بسته دشمن،بیرون بَرَد ز خانه
او با کهولت ِ سن،با قامت ِ خمیده
این با قساوت قلب،در دست تازیانه
کاهیده بُد تن او،کز بهر کشتن او
منصور لحظه لحظه،بگرفت ازو بهانه
آن زاده‌ی پیمبر،اِرثیه اش ز حیدر
این بود کز سرایش،آتش زند زبانه
هفتاد سال عُمرش،هفتاد سال غم بود
هر لحظه دید بیداد،از فتنه ی زمانه
آن عزّت رفیعش،آن غربت بقیعش
جُز تلّ خاک نَبوَد،از قبر او نشانه
