کوچهها تاریک و سرده خالی از یه دونه مَرده یه سفیر تک و تنها توی کوچهها میگرده اینهو ابر بهاری از چشاش بارون میباره گاهی وقتا از غریبی رود دیوار سر میگذاره زانوشو بغل گرفته در فغان و شور و شینه غم و غصههای اون مرد غمِ اطفالِ حسینه غصه دار و بی قراره میگه با ناله هماره علی اصغرو نیارید حرمله در انتظاره هی میگه نیا به کوفه کوفیا وفا ندارن زن و بچهتو نیار که کوفیا حیا ندارن یا حسین نیا به کوفه شهر کوفه شهر ننگه بچههای شهر کوفه دامناشون پرِ سنگه