کاکوی جوونوم، کاکوی عزیزوم

کاکوی جوونم؛ کاکوی عزیزوم
نخل بلند ریز ریزوم
سی قدّ‌وبالات، اشک می‌ریزوم

کو مشک پاره‌ت؟ همه‌ی امیدوم
فدوی سرت، کاکوی رشیدوم
آخ از دلوم، کاکوی شهیدوم

بیگین به زینب که لشکروم رفت
قوّت زانوم، برادروم رفت

غموی عالم مثه داغ برادر نیس
بری خیمه‌م که از داغ تو بدتر نیس
چیش هیشکی به اندازه‌ی چیشام، تر نیس

آخ مثه زهرا، زخم شده ابروت
واخ از دلوم! شیکسته بازوت
چرخوندن نیزه توو پهلوت

بعد تو می‌شه آواره زینب
پشت‌وپناه نداره زینب
خیمه می‌شه مزار زینب

واویلا! وجودم سوخت
همه‌ی بود و نبودم، سوخت

باید بین تو و من فاصله باشه
تا دور خیمه‌هامون هلهله باشه
تا زینب همسفر با حرمله باشه