روضه حضرت رقیه (س)

لعنت به این شام
فقط کتک خوردیم مُدام
ببخش این لکنت زبان
مَ‌مَ‌من بابا بابامو می‌خوام از خدا 

لعنت به این شام
لعنت به هرچی چشم بد
لعنت به کینه و حسد
لعنت به هر نامردی که عمم و زد

چشاشو دوخته
دشمن به ناموس خدا
چی می‎کشه عمه‎ی ما
سنگ می‎خوره از لابلای نیزه‎ها

(گفتم توئی بابای خوب و مهربان، زد
گفتم من چیزی نگفتم بی امان زد

تاریک بود، چشمم جایی را نمی‎دید
تا دید تنهایم رسید و ناگهان زد

تا دست‌های کوچکم روی سرم بود
با ضربه‌ای محکم به ساق استخوان زد)

موی تو سوخته
لعنت به خولی و تنور
می‌بوسمت از راه دو
لعنت به زجر منو رو خاک کشوند به زور

قافله میره
کوچه‌ها رو تا کنه طی
هُل می‎دادن با نوک نی
تا رسیدیم به کوچه‌ی مجلسِ نِی

لعنت به مُطرب
کور شه به حق گریه‌هام
بس خورده لقمه‌ی حرام
می‎گفت که دیگه زیور و زَر نمی‌‎خوام

لعنت به اون مست
دل‎ها رو پاره پاره کرد
به جمعمون نظاره کرد
دیگه نزار بگم به کی اشاره کرد