چرا مادر بي قراري توان ناله نداري

چرا مادر بي قراري توان ناله نداري
بميرم من که از کنج لبت خون گرديده جاري

چشاتو واکن پسرم
نگو ميسوزه جگرم

آفتاب سوزان جواد من پيکر تو رو سوزونده
که ديگه از اون صورت مثل ماهت اثر نمونده
عزیزم جوادم

ميام پيشت قد خميده چرا پس رنگت پريده
نکش پاتو روي خاکا که جونم بر لب رسيده

مزن پرپر پيش چشمام به پيش چشماي دريام
مي سوزه دلم از صداي کف واي از اين ستم

واويلا واي من لبهاي خشکت مي خوره به هم
واويلا عزیزم جوادم

پاشو که قلبم کبابه
مادر سقايي ثوابه

جون اصغر فقط گيره
يه قطره از مشک آبه

زنم بوسه به دست تو
فداي چشم مست تو