چکمه بردار از سینه رها کن مویش
حُرمت کعبه‌ی من جز به پرستیدن نیست
سنگ‌ها فاصله‌ی تیغ و سنان را پُر کرد
هیچ جای بدنش قابلِ بوسیدن نیست
کم‌تر از بوسه به این حجمِ گلو کم‌لطفیست
بوسه‌گاهِ عَلَوی جایِ خراشیدن نیست
زینتِ دوشِ نبی را همه بُردید زِ یاد
به‌خدا این بدنِ اسب دوانیدن نیست
خودش از داغِ جگرسوزِ عطش سوخته است
آی خورشید برو موقع تابیدن نیست
مادرش مویه‌کنان خاک به سر می‌ریزد
دست و پا می‌زند او موقع خندیدن نیست
همه دعوا سرِ یک پیرهنِ پاره‌شده است
مَبَرش خاکِ زمین جامه‌ی پوشیدن نیست
غارت او که کفافِ همه لشکر ندهد
چاره‌اش ریختن و بردن و پاشیدن نیست
