مهربونی که زبونزد شده توی عالم
داره عشق تو می‌گیره همه جا رو کم کم
به اسم اعظمت قسم، نباشی زار و بی‌کسم
بدون تو، به جون تو به هیچ جایی نمی‌رسم
من حقّ آقایی‌تو با سستی بجا نیاوردم
من خیلی جاها نون به نرخ اسم ارباب خوردم
من باید از غصّه‌ی روضه‌های تو می‌مُردم
می‌دونم قلبت رو آزردم
جان یا اباعبدالله ...
ما با گریه توی روضه چقدر عزّت داریم
به خدا که هرچی داریم، از توو هیئت داریم
هزارتا نعمتم بده، بهشت و حور و مائده
بدون گریه بر امام حسین آخه چه فایده
ما همه سال و زنده‌ایم تنها به عشق یک ماه
ما زنده‌ایم از نفس پاک اباعبدالله
ما سرمون خَم نمی‌شه اِلّا جلو این درگاه
هر روضه یعنی یک سنگرگاه
جان یا اباعبدالله ...
پایگاهی مثل روضه، مثل مسجد داریم
به خدا ملّت عشقیم، آره شاهد داریم
شاهد حرفمون خداست، شیعه مرید کربلاست
نداره ترس سر کسی که سرورش یه سرجداست
ما ملّت امام حسین، ملّت عاشوراییم
ما ملّت عشقیم و از نسل مجاهدهاییم
ما همه سرگشته‌‌‌ی سربند‌ای یا زهراییم
توو این راه سرباز مولاییم
جان یا اباعبدالله ...
