من ناقابل و رویای تماشای تو حیف
چشم من حیف که نشناخته سیمای تو حیف
عاشق بی سر و پای تو کجا و قدمم
من اگه جان نکنم نذر سراپای تو حیف
این همه لطف بر این نوکر بی‌مقدارت
نکنم قدرشناسی ز کرم‌های تو حیف
حب سلطان نجف دست مرا میگیرد
پای هر یا علی‌ام گر نشد امضای تو حیف
یک شب جمعه مرا کرب و بلا مهمان کن
در حرم حظ نبرم از قد و بالای تو حیف
چون کنی گریه تو بر جد غریبت به حرم
همدم روضه نباشم به تسلای تو حیف
گفته بودی که شب و روز کنی گریه‌ی خون
در مصائب نشوم محرم غم‌های تو حیف
بارها گفته‌ای ای عمه‌ی مضروبه‌ی من
گوش نامحرم و آن خطبه‌ی غرای تو حیف
سر ببریده و بدگویی ابن الطلقا
آن لب تشنه و بی‌رحمی اعدای تو حیف
