منِ در‌به‌در، چه دری زنم؟
زِ درت اگر تو برانی‌ام
تو اگر به خانه نخوانی‌ام
چه ثمر زِ مرثیه‌خوانی‌ام
منم و به گوشه‌ی مأمنت
من و توشه خوشه زِ خرمنت
چو غبارم و روی دامنت
تو نشاندی‌ام نتکانی‌ام
به حضور و خلوتِ من تویی
همه فخر و عزّتِ من تویی
تو ولیِّ نعمت من تویی
پی این و آن ندوانی‌ام
اباعبدالله...
به رَه وفا بنشان مرا
زِ مِی وَلا بچشان مرا
سوی باوری بکشان مرا
که به داورت برسانی‌ام
به نمازم اشک غمت وضو
نبَرم نیاز به هیچ سو
که مرا تو بوده‌ای آبرو
چه به پیری‌ام چه جوانی‌ام
تو صدا و سوز و گداز من
تو نوا و شور و حجاز من
تو بزن تو زخمه به ساز من
بکشان به جامه‌درانی‌ام
به یقین مرا زِ گمان رسان
زِ خطر مرا به امان رسان
نه مرا به نان که به آن رسان
مگر از خودی برهانی‌ام
نبوَد مرا به جز از تو کس
همه عزّتم زِ تو هست و بس
زِ شما زدم همه دَم نفس
تو مگو که من زِ شما نِی‌ام!
اباعبدالله...
به فدای خشکیِ حنجرت
سرِ بی‌تنت، تن بی‌سرت
به نگاه آخر خواهرت
نگهی به سوز نهانی‌ام
من و بیدلی چه تمتّعی
چه ردیف و بحر و تنازعی
زِ کسی چو من چه توقّعی
چه به لفظ‌ها چه معانی‌ام
اباعبدالله...
