ما را هر آن‌چه حضرت استاد یاد داد

ما را هر آن‌چه حضرت استاد یاد داد
یک گوشه چشمِ کودک سلطان به باد داد

جایی برای عرضه‌ی حاجت نداشتیم 
ما را پناه، گوشه‌ی باب‌الجواد داد

دستش به کم نمی‌رود و کم نمی‌دهد
کم خواستیم حاجت خود را زیاد داد

بیهوده تا غروب پیِ کسب روزی‌ام
رزق مرا جواد همان بامداد داد
****
سر را زِ خاک حجره اگر برنداشتی 
شکر خدا جواد که خواهر نداشتی

خواهر نداشتی که اگر بود می‌شکست
وقتی که بال می‌زدی و پَر نداشتی

وقتی که زهر بر جگرت چنگ می‌کشید 
جز یا حسین ناله‌ی دیگر نداشتی

تو تشنه‌کام و آب زمین ریخت قاتلت
لب‌تشنه بودی و چشم از آن برنداشتی

(آرام‌تر ای غلام چرا خنده می‌کنی
لبخند را زِ فاطمه شرمنده می‌کنی

آه ای کنیز کِل نکِش اینقدر پشت دَر 
ناخن به زخم دل نکِش اینقدر پشت دَر)

کف می‌زدند دور و برت تا که جان دهی
کف می‌زدند و ناله به پیکر نداشتی

کف می‌زدند دور تو اما به روی دست
دستِ زِ تن جدای برادر نداشتی

شکر خدا که پیراهنی بود در تنت 
یا زیر نیزه‌ها تن بی‌سر نداشتی

شکر خدا که لحظه‌ی از هوش رفتنت
خواهر نداشتی، غم معجر نداشتی
****
برگرد تا بر صورتت جا نگذارند 
برگرد تا بر چادرت پا نگذارند
 
مهموما، أشهدُ أنَّک‌ قُتِلتَ مظلوما

نگران بودی
تو نه فکر تیر و نیزه و سنان بودی 
فکر بی‌حیاییِ شمر و سنان بودی

به فدای تنت آقا
نگران کشتنت آقا
****
(آرام‌تر ای غلام چرا خنده می‌کنی
لبخند را زِ فاطمه شرمنده می‌کنی

آه ای کنیز کِل نکِش اینقدر پشت دَر 
ناخن به زخم دل نکِش اینقدر پشت دَر)