منم شه سریر عز و سروری

منم شه سریرِ عزّ و سروری
منم نگارِ شهرِ عشق و دلبری

دوم حسن به شهرِ حُسن داوری
منم ابالمهدی امامِ عسگری

منم امامِ همه عاشقا
که پایتختم شده سامرا

منی که هستم در دو عالم، یا من اسمهُ دوا
که مثلِ مادر غیر مرگم نمونده بهرم شفا

وای
امان ای دل، ای دل، ای دل، امان ای دل

وای
بسوز ای دل، ای دل، ای دل، بسوز ای دل

***
درد دلم نه دردِ زهرِ کین بُوَد

دردم به اون خدا، که دردِ دین بُوَد
سرم به خاکِ حجره بر زمین بُوَد

مهدی بیا که دمِ آخر این بُوَد
چنان زِ زهرِ جفا در تبم

که روز روشن شده چون شبم
می‌لرزه دستم، تشنه هستم، می‌ریزه خون از لبم

به یادِ شاه و قتله‌گاه و اشکِ عمّه زینبم
وای

امان ای دل، ای دل، ای دل، امان ای دل
وای

بسوز ای دل، ای دل، ای دل، بسوز ای دل
***