لا رفیق الا حسین

من به قربان سلطان کربلا
که شاه‌شاهان فرمانروای دل  
 
خسرو خوبان 
(جان، جان، جان، جانانه)

دیدی که ذکر هر شبش حسینه جانه
ابن الکریم و قدیم الاحسان

(جان، جان، جان، جانانه)
هم نامش دوای ما
هم خاکش شفای ما
این تنها حسینه که می‌مونه برای ما

اون که همیشه با نگاهش، دل‌های ما رو زیر و رو کار
بی آبرویی مثل من رو، فقط حسین با آبرو کرد

(لا رفیق الا الحسین)2