ستایش

الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی أَدْعُوهُ
فَیُجِیبُنِی
وَ إِنْ کُنْتُ بَطِیئاً
حِینَ یَدْعُونِی

وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی أَسْأَلُهُ
فَیُعْطِینِی
وَ إِنْ کُنْتُ بَخِیلاً
حِینَ یَسْتَقْرِضُنِی

وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی أُنَادِیهِ
کُلَّمَا شِئْتُ لِحَاجَتِی
وَ أَخْلُو بِهِ حَیْثُ شِئْتُ
لِسِرِّی بِغَیْرِ شَفِیعٍ
فَیَقْضِی لِی حَاجَتِی

سپاس خدایی را سزاست که
تا صدایش می‌کنم پاسخم می‌گوید
اگرچه وقتی او مرا صدا می‌زند
من کاهلی می‌کنم و سهل انگاری
برای پاسخ گفتن و جواب دادن


سپاس خدایی را سزاست که
هرچه از او می‌طلبم عطا می‌کند
اگرچه وقتی او درخواستی می‌کند
یا چیزی می‌طلبد من بخل می‌ورزم و
خست به خرج می‌دهم

سپاس خدایی را سزاست که
هر وقت بخواهم می‌توانم صدایش کنم
و هرگاه در پی خلوتی با او باشم
بی هیچ واسطه‌ای می‌توانم داشته باشم و
او همیشه برآورنده‌ی خواسته‌های من است