زمین بدون تو گم میکند بهارش را

زمین بدون تو گم می‌کند بهارش را
گرفته است جهان از تو اعتبارش را

خدا بخاطر تو آفریده عالم را
سپس سپرد به دست تو اختیارش را

پرده ز رازی گشود خالق اکبر
گفت به احمد نیافته‌ام افلاک را

جز که برای تو ای رسول مظفر
آمد این ندا که خلق نکردم ذات تو را

جز برای حیدر صفدر
هم که نیاوردم تو را و علی را
الا بر فاطمه بتول مطهر

برای آدمیان جا نمانده وقتی که
احاطه کرده هزاران ملک مزارش را

هر آنکه نوکری نوکران او را کرد
به قول اهل خرد بسته است بارش را

به فرض کل درختان قلم شوند، قلم
چگونه وصف کند حسن بی‌شمارش را

تورا زدند و علی مانده بود در آن بین
چگونه حفظ کند بغض ذوالفقارش را

علی که دید ولی کاش بعد از این دیگر
میان شعله نبیند کسی نگارش را