دنیام غمه بی‌مرهمه

دنیام غمه، بی‌مرهمه
دردی که پیرم کرده

دل کندم از عالم همه
زندگی واسم سرده

فاطمه جان شبامو با گریه می‌گذرونم
از وقتی رفتی دیگه خراب شد آشیونم

بعد گذشت سی سال شبم سحر نمی‌شه
بعد تو دیگه زینب نزدیک در نمی‌شه

من و دل خونم، من و دل خستم
منم و همین یه چادر خاکی رو دستم

مونده برا حیدر یه دل پُر از آه
مگه می‌شه یادم بره اون داغ تو زهرا

امون، امون، ای دل (۴)

خیسه چشام این لحظه‌هام
می‌گذره با تو زهرا، پایان گرفت دل تنگیام
منم افتادم از پا

یادته گریه کردم نری بمونی پیشم
هنوز شبا به یادت ابر بهاری می‌شم

تو سوختی محسنم سوخت پیش چشای خستم
رد طناب قنفذ مونده هنوز رو دستم

مگه می‌ره یادم در خونه افتاد
جلو چشم من زدن تورو بمیرم ای داد

یادمه که قنفذ شرری به پا کرد
دستای تورو با ضربه‌ی غلاف جدا کرد

امون امون ای دل(۴)

دارم میام اما دل شوره‌هام، اینه که غم تکرار شه
سخته همش درکش برام، سهم زینب بازار شه

یادته گفتی زینب غم می‌شه روز و شباش
اسیری می‌ره وقتی هیشکی نمونده براش

یادته گفتی زینب مادر برات بمیره
هیچکسی نیست تو گودال چشم تورو بگیره

همه نگرانیم برای همینه
چطوری می‌خواد حسینشو رو نِی ببینه

میون شلوغی تو وسط بازار
سرو جلو چشماش میارن می‌میره صدبار

امون، امون، ای‌دل(۴)