در کرم خانه‌ی حق سفره به نام حسن است

در کرم خانه‌ی حق سفره به نام حسن است
عرش تا فرش خدا رحمت عام حسن است

بی حرم شد که بدانند همه، مادری است
ورنه در زاویه‌ی عرش مقام حسن است

حرم و نام و وجودش همه شد وقف حسین
هر حسینیه که برپاست خیامِ حسن است

حسن جان...

هرکه آمد به در خانه او آقا شد
ناز عشاق کشید ز مرام حسن است

مولا علی که درد و غم بی حساب داشت
یاری چو دخت احمد ختمی مَآب داشت

با یک جهان مصیبت و رنج و بلا حسین
خوشنود بود زان که زنی چون رباب داشت

باید گریست بر تو که در خانه، همسرت
بر قتلت ای غریب مدینه شتاب داشت