خونمون شبیه من کلافه بود

خونمون شبیه من کلافه بود
اون روزی که شدی کبود

خونمون انگاری که اضافه بود
سوخت توی آتیش و دود

بالا و پایین داره ها زندگی زهرام مگه نه؟
این روزا هم می گذره بهتر میشه دنیام مگه نه؟

علی اگه در بزنه پا می شی از جا مگه نه؟
خدا بخواد خنده میاد روی لب ماهم مگه نه؟

آه زدنت ای پنجه ماه زدنت
تو پشت در زخمی شدی

باز وسط راه زدنت
سخت زدنت مردای بدبخت زدنت

خدایی تو این دو سه ماه
من مردم هروقت زدنت

خانومم یاد روزای خوب می افتم
روزای خوبمون کجاست؟

خانومم مگه که پیغمبر نگفت
که اشکای مظلوم شفاست

بزن به تختت اشکمو خوب میشه پهلوت مگه نه؟
همین شبا قبل قنوت خوب میشه بازوت مگه نه؟

همین روزا میگذری از خیال تابوت مگه نه؟
یواش یواش وا میکنی روبنده از روت مگه نه؟

بد زدنت بمیرم انقدر زدنت
که از نفس افتادی و هیشکی نیومد زدنت

بد زدنت تو کوچه خلوت زدنت
نزدیک خونه ی خودت توی محله ات زدنت

خانومم این بچه ها جلو چشام بدون مادر می میرن
خانومم اینقد نشو زخمی برام این بچه ها یاد میگیرن

از بعد تو رسم میشه پهلوی شکسته مگه نه؟
چشم ورم کرده و ابروی شکسته مگه نه؟
گوشواره ی خونی النگوی شکسته مگه نه؟

آه زدنش بچه رو یک ماه زدنش
اینم کبود شد سر و روش

اینم توی راه زدنش
چنگ زدنش تو کوچه ها سنگ زدنش

اون که فقط بابا می خواست
اون که نداشت جنگ زدنش