حدیثی باید نقل کرد از لولاک بالاتر

حدیثی باید نقل کرد از لولاک بالاتر
که نورش لیله ی قدر است از ادراک بالاتر

طهورای وجودش قبل از این عالم زبانزد شد
طلوع نور او سوغاتی معراج احمد شد

قدم رنجه نموده در جهان تاثیر بگذارد
بر روی چشم آیه‌ی تطهیر بگذارد

جهان پر نور شد از روشنایی نور لبخندش
مه و خورشید حیرانِ کرامات گلو بندش

خدیجه در سلوک وقتی رهسپارش شد
در آغوشش گرفت و سالها خدمتگزارش شد

خدا بر گنج عصمت دُر ومروارید بخشیده
به یُمن فاطمه بر عالمی توحید بخشیده

همان حوریه ای که سابقاً در عرش ساکن بود
همان گنجینه خلقت که خود گنجور محسن بود

تمام طائفه او را خدای ایل می گفتند
ملائک سجده بر او کرده و تهلیل می گفتند

به نثر واژه های نور او مشکات می باشد
همان آئینه ای که مادر سادات می باشد

کسی که از ازل در آسمان ام ابیها شد
همان آئینه ای که مادر اسما حسنا شد

همان که شرح می دادند قدسیها عفافش را
به سائل می دهد پیراهن شامِ زفافش را

خدا پرده نشین منزلش کرده عصمت را
به او بخشیده بین رقعه‌ای حکم شفاعت را

بهشت از عطر بانو وام می گیرد شمیمش را
پیامبر بوسه می کرد دائماً دست کریمش را

قدر را مشت کرده ریخته در بین دستاشش
قضا تقدیر شد بین قنوت گرم احساسش

گلی نازکتر از گل خلق کرده خیل حورا را
همان نوری که بخشیده معنا زهرا را

تلالو داشته روزی سه دفعه زهره برحیدر
تجلی می کند کوثر فقط برساقی کوثر

سپیده دم سفید و ظهر زرد و عصر حمراء
بخوان روح قدس ذکر ما ادراک زهرا را

چه اشراقی جمالش بر امیر المومنین دارد
که از نور حسینش این تجلی درجبین دارد

نگین بارگاه عرشیش یاقوت حمراء شد
زبرجد میوه این شاخسار سبز طوبی شد

تمام درد ها را نام بانو می دهد تسکین
شده او حجت الله علی الاطلاق معصومین

خبر دار است زهرا از بما کانَ و بما کائن
تجلی کرده واجب گویا درغالب ممکن

نماز شب، خدا بود و مباهات به نجوایش
چنان غرق قیامش بود ورم کرده پاهایش

الهی بعلیِّ را صد وده بار میخواند....