حجره غربت

جوادِ اهل‌بیت، گلِ باغِ رضا
بهارِ عمرِمون، خزان شد از جفا

بیا یا فاطمه در شهر بغداد
جوادت را ببین لب‌تشنه جان داد

غریب آقا، یا جوادَ‌الائمه...

میان خانه چون عمویش مجتبیٰ
دلش خون گشته بود زِ یار بی‌وفا

بِنال ای دل بر آن مولای مظلوم
به دستِ همسرش گردیده مسموم

زِ سوز تشنگی، رمق دیگر نداشت
کسی از روی خاک، سرش را برنداشت

میان حجره تنها دست و پا زد
زِ سوزِ سینه زهرا را صدا زد