حجره غربت

جوادِ اهلِ بیت، گلِ باغِ رضا
بهارِ عُمرِمون، خزان شد از جَفا

بیا یا فاطمه در شهر بغداد
جوادِت را ببین لب تشنه جان داد

غریب آقا، یا جوادَ الائمه...

میانِ خانه چون، عمویش مجتبیٰ
دلش خون گشته بود، زِ یار بی وفا

بِنال ای دل بر آن مولای مظلوم
به دستِ همسرش گردیده مسموم

زِ سوزِ تشنگی، رَمَق دیگر نداشت
کسی از روی خاک، سرش را برنداشت

میانِ حُجره تنها دست و پا زَد
زِ سوزِ سینه زهرا را صدا زَد