توی خاموشی محضم تویی که راه بلد هستی

توی خاموشی محضم تویی که راه بلد هستی
تویی که منشأ نوری تو اللهُ‌الصمد هستی

اراده‌م از کفم رفته برا برگشت محک می‌خوام
تُو چاه غفلت افتادم فقط از تو کمک می‌خوام

در خونه‌ت رو گم کردم که من آواره‌ی شهرم
خرابه حالم اون‌قدْر که من حتی با خودم قهرم

کشیده کار من جایی که هرچی داشتمو باختم
جلو آیینه که رفتم خودم رو حتی نشناختم

حالا که دست تقدیرم منو سمت تو چرخونده
درِ گوشی بهت می‌گم برا من فرصتی مونده؟

برا اون که تُو آغوش حسین درداشو حل کرده
چقدر سخته تُو تنهایی حالا زانو بغل کرده

بغل وا کن که برگشتم می‌خوام راهیِ دریا شم
با دستای اباالفضلت می‌خوام از رو زمین پا شم

علَم تا که زمین افتاد دیگه رنگ‌ حرم برگشت
میون علقمه چی دید حسین با قدّ خَم برگشت

از اون هیبت از اون قامت یه دستم برنگشت حتی
درآرید خلخالاتونو که خیمه مونده بی سقا