تا کِی به تمنّای وصال تو یگانه
اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه
خواهد به سرآید شب هجران تو یا نه؟
ای تیرِ غمت را دل عشّاق نشانه
جمعی به تو مشغول و تو غایب ز میانه
*****
رفتم به درِ صومعه‌ی عابد و زاهد
دیدم همه را پیش رُخَت راکع و ساجد
در مِیکده رهبانم و در صومعه عابد
گه معتکفِ دِیرم و گه ساکن مسجد
یعنی که تو را می‌طلبم خانه به خانه
ای تیرِ غمت را دل عشّاق نشانه
*****
روزی که برفتند حریفان پیِ هر کار
زاهد سوی مسجد شد و من جانبِ خَمّار
من یار طلب کردم و او جلوه‌گهِ یار
حاجی به رَه کعبه و من طالبِ دیدار
او خانه همی‌جوید و من صاحبِ خانه
ای تیرِ غمت را دل عشّاق نشانه
*****
هر در که زنم، صاحبِ آن خانه تویی، تو
هر جا که روم، پرتو کاشانه تویی، تو
در مِیکده و دِیر که جانانه تویی، تو
مقصود من از کعبه و بتخانه تویی، تو
مقصود تویی، کعبه و بتخانه بهانه
ای تیرِ غمت را دل عشّاق نشانه
*****
بلبل به چمن زان گُل رُخسار نشان دید
پروانه در آتش شد و اسرار، عیان دید
عارف صفتِ روی تو در پیر و جوان دید
یعنی همه‌جا عکس رُخ یار توان دید
دیوانه منم، من که روَم خانه به خانه
ای تیرِ غمت را دل عشّاق نشانه
*****
عاقل به قوانین خِرد راه تو پوید
دیوانه برون از همه آیینِ تو جوید
تا غنچه‌ی بشکفته‌ی این باغ که بوید
هر کس به زبانی صفتِ حمد تو گوید
بلبل به غزل‌خوانی و قُمری به ترانه
ای تیرِ غمت را دل عشّاق نشانه
