به تو دل ندهم

به تو دل ندهم
به که دل بدهم
که فقط تو مرا لیلایی

ای تو ماه و صنم
از تو دل نکم
بس که در نظرم زیبایی

ای آرام جانم
ای روح و ریحانم
ای شور شیرینم

ای حال رویایی
ای اوج شیدایی
ای حس دیرینم

ای عشق من ای با من آشنا
آخر می‌کشد داغ تو مرا
ای تمام گریه‌هایم
به غم تو مبتلایم

مهرت را به دل دارد این گدا
همچون جان خود می‌دانم تو را

تو مگو که بی وفایم
در خانه‌ات گدایم

ای جانم حسین ...

به تو رو نزنم به که رو بزنم
که تو حال مرا میدانی
ای امید من و همه باور من
تو به درد دلم درمانی

بی تو بی سامانم
بی تو و حیرانم
در اوج حیرانی

هستم غرق خواهش
محتاج آرامش
با چشم بارانی

اشکم را ببین دستم را بگیر
خسته‌ام از این دنیای حقیر

نظری بکن به آهم
که خراب و رو سیاهم

آبادش بکن این ویرانه را
از یادت مبر این دیوانه را

که به جز تو کس نخواهم
تو مرا بده پناهم

ای جانم حسین ...

به حرم نروم به کجا بروم
تو بگو چه کنم دلتنگم

ز فراق تو خسته و بی نفسم
بس که با غم دل می‌جنگم

آه از این بی تابی
از عمری بی خوابی
این بوده تقدیرم

آه از درد حسرت
آخر بین غربت
دور از تو میمیرم

دلتنگ توام دلتنگ حرم
باران را ببین در چشم ترم

بطلب مرا نگارم
که ز غصه بی قرارم

کی بینم دمی شش گوش تو را
خواهم لحظه ای آغوش تو را

بنگر به حال زارم
همه شب در انتظارم
سایه ات به سرم