ای که در حسن هم‌سر و همتای تو نیست

ای که در حُسن، کسی هم‌سر و همتای تو نیست
جلوه‌ی ماه فلک چون رخ زیبای تو نیست

سروِ افراخته چون قامت رعنای تو نیست
کیست آن‌کو به جهان واله و شیدای تو نیست

گرچه پنهان ز نظر روی نکوی تو بود
چشم ارباب بصیرت همه سوی تو بود

آتش عشق تو در سینه نهفتن تا کی
همه شب از غم هجر تو نخفتن تا کی

روی نادیده و اوصاف تو گفتن تا کی
طعنه ز اغیار تو ای دوست، شنفتن تا کی

ره نبردیم به کوی تو و خون شد دل ما
رفت بر باد فنا از غم تو، حاصل ما

اگر ای مه ز ره مهر بیایی، چه شود
نظری جانب عشّاق نمایی، چه شود

همچو بلبل به چمن، نغمه سرایی چه شود
غنچه‌ی لب به تکلم بگشایی، چه شود

بی گلِ روی تو گلزار ندارد رونق
از صفای تو صفا یافته گیتی، الحق

(یابن الحسن)4