ای کربلا ای کعبه عشق و امیدم

ای کربلا ای کعبه عشق و امیدم
بعد از جدایی‌ها به دیدارت رسیدم

ای کربلا آغوش بگشا، زینب آمد
من زینبم کز رنج دوری‌ها خمیدم

هر روز دیدم کربلای تازه‌ای را‎
ای کربلا تا بر سر کویت رسیدم

منزل به منزل، داغ بر داغم فزون شد
‎جان کَنده‌ام تا رَخت، در این جا کشیدم

از بهر انجام رسالت، زنده ماندم
‎گر زنده‌ام من، زندۀ هر دم شهیدم

ای کاروان سالار زینب، دیده بگشا
‎تا گویمت با دیدۀ گریان، چه دیدم

با آن که با دستت، به قلبم صبر دادی
چندان که در هر جا شهامت آفریدم

اما دو جا دست غمم از پا درآورد
بی خود زِ خود گشتم، گریبان بر دریدم

یک جا که دشمن بر لبانت چوب می‌زد‎
یک جا سرت چون بر فراز نیزه دیدم

بشنیده بودم صوت قرآنت بسی لیک
نشنیده بودم من زِ نی، کآن هم شنیدم

داغ دل من، کمتر از زخم تنت نیست
این را گواهی می‌دهد موی سپیدم

شاعر: سید رضا مؤید
***