ای چاره‌ی عالم، بی چاره‌ت منم

ای چاره‌ی عالم بی‌چاره‌ت منم
لیلای دل من آوارت منم

تویی یکی یه دونه‌ی خدا
تو همه عاشقات منم یکی

تو اگه راهم ندی برم کجا
غیر تو دردمو بگم به کی

این خاصیت عشق توئه که
هر عاقلی‌و مجنون می‌کنه

این خاصیت اسم توئه که
اشکامو مثه بارون می‌کنه

هر لحظه‌ی عمرم مِنت می‌کشم
آخر توی روضه‌ت قربونت بشم

میشه بهم بگی برام بمیر
دل منو بگیری پس ندی

میشه یه کم بهم محل بدی
تو به محبتت زَبون‌زدی

اسم تو شده آرامش من
هرچی که بگی روی چشم من

دنیامو بگیر اشکامو نگیر
این گریه میشه آمرزش من