ای منتقم خون ثارالله لک لبیک

یا حسین ابی‌عبدالله...

ای منتقمِ خونِ ثارالله لک لبیّک
آجَرک الله مولا فی مصیبة جدّک

گریه می‌کنی تو روضه‌ها از غم حسین
هر شبانه روز رو دوشته پرچم حسین
هستی بانیِ عزای مُحرّم حسین

گریه از اشک زینب، واسه اون جسم عریان
گریه واسه خشکیِ لب‌های شاه عطشان
یا حسین یا ثارالله، یا حسین یا ثارالله

الصلاة، الصلاة، در کنار فرات
آخرین نماز عاشقی اقامه شد
به امامتِ کشتیِ نجات

چه قیامی چه قعودی چه رکوعی چه سجودی
چه نمازی چه جنونی چه وضوئی با چهره‌ی خونی

عمرو بن قَرظه محو تماشای روی دوست
یک دست در مبارزه یک دست بر سبوست
رقصی چُنین میانه‌ی می‌دانم آرزوست

أوَفیتُ یا اباعبدالله؟ أوَفیتُ یا اباعبدالله؟...

السلام السلام شد نمازش تمام
خوش به حال آن شهید با سعادتی
که سرش فتاد بر پای امام

چه شکوهی، چه مصافی، چه عروجی
چه توافی، چه قنوتی، چه سلامی
دوست فرمود به او أنت أمامی

گفتا سعید ما ز تو هیهات بگذریم
ما را سَریست با تو که گر خصم این حریف
دشمن شوند و سر برود هم بر آن سَریم

أوَفیتُ یا اباعبدالله؟ أوَفیتُ یا اباعبدالله؟...