ای توتیای حور و ملک خاک پای تو

ای توتیای حور و ملک خاک پای تو
ای بهتر از بهشت برین سامرای تو

تنها نه سامرا نه زمین و اهالی‌اش
هفت آسمان نشسته به زیر لوای تو

خورشید ذرّه‌ وار دم صبح می‌رسد
در پیشگاه حضرت گنبد طلای تو

هرچند از بهشت فراوان شنیده‌ایم
ما را بس ‌است گوشه صحن ‌و سرای تو

از هر چه هست و نیست دگر بی‌نیاز شد
دست کسی که مرتبه‌ای شد گدای تو

تکبیر گفته است هزاران هزار بار
آن که شنیده جامعه را با صدای تو

تفتیش منزل تو و تبعید آن‌چنان
یک پرده بود ازآن همه درد و بلای تو

ای خانه تو عرش خداوند ذوالجلال
کی کاروان ‌سرای گداهاست جای تو؟

فریاد وا مصیبت ما تا به شام رفت
یعنی کشیده شد به کجا ماجرای تو

توهین دلقکی به تو در مجلس شراب
ما را نشانده تا به ابد در عزای تو

از بس که با حسین دلت ارتباط داشت
شد حجره تو آخر سر کربلای تو

با این که در دیار غریبی شدی شهید
کاری نداشت دست کسی با ردای تو

دیگر هزار و نهصد و پنجاه تا نبود
زخم دهان گشاده روی عضوهای تو

شکر خدا که در بر جسم مطهرت
سیلی نخورد دختر درد آشنای تو

شاعر: محمد قاسمی

Mohjat.net