ای آنکه گشودی به رویم باز دری را

ای آنکه گشودی به رویم باز دری را
خرج من آلوده نمودی نظری را

شرمنده‌تر از نوبت قبل آمدم ای وای
دیدی ز من آیا تو گرفتارتری را

قانع نشده دل که گنه‌کارتَرینم
غفلت زده از دست دهم هر سحری را

از خجلت جرم و گنه آتش نگرفتم
تا اینکه گرفتند ز من چشم تری را

ستّاری تو گرچه شده شامل حالم
من ترک نکردم صفت پرده دری را

گفتند شهادت هنر مرد الهی است‌
باید به کجا برد غم بی‌هنری را

ما چشم به راهیم که با فاطمه آید
همراه برد نو سفر محتضری را

یا بن الحسن کجایی
من آمدم گدایی

سلام دل بی واهمه
به روزه‌دار فاطمه