افتاده باز کار به دست کریم‌ها

افتاده باز کار به دست کریم‌ها
ما را نوشته‌اند گدا از قدیم‌ها

شانه زده به زلف کمندی نسیم‌ها
باید کشید ناز نگاهِ یتیم‌ها

دست دعا به خاک قدم‌های او بزن
عبد خداست کودک ده ساله حسن

ده ساله بود قامتش اما وقار داشت
بالای چشم خویش دوتا ذوالفقار داشت

مثل اباالحَسَن سخنش اقتدار داشت
بر یاری عمو جگری بی قرار داشت

شهر مدینه با پدرش عهد بسته بود
از کودکی کنار بزرگان نشسته‌ بود

با چشم خویش رفتن عشاق دیده بود
شش ماهه هم به فیض شهادت رسیده بود

او را عمو به بند محبت کشیده بود
دستش به دست عمه‌ی قامت رشیده بود

بوسید دست عمه به او التماس کرد
پای برهنه جانب گودال می‌دوید

در بین ازدحام عجب موقعی رسید
فریادهای مادر سادات را شنید

فوراً حسین پیکر او در بغل کشید
می‌خواست تا که ضربه نبیند ولی نشد

نیزه به پهلویش ننشیند ولی نشد
لعنت به حرمله، گلوی تشنه باز شد

این خون به روی چشم حسین، چاره ساز شد
اصلا تمامِ کشتنِ این طفل، راز شد

اما مقابل پدرش سرافراز شد
می‌خواست دست و پا بزند نیزه‌ها نذاشت

بابای خود صدا بزند نیزه‌ها نذاشت
در قتلگاه هر دو بدن زیر و رو شده

نیزه به روی نیزه به پیکر فرو شده
عریان به دستِ لشکر بی‌آبرو شده

مقتل نوشته با عجله مو کشیده‌اند
مثل کبوتری سر او را بریده‌اند

در قتلگاه روی تن او قدم زدند
با نعل تازه هر دو بدن را بهم زدند

یک عده جا نبود اگر ضربه کم زدند
بر نیزه جسم بی سر او چون علم زدند

زینب گرفته دست به سر میکند نگاه
در هم شده حسین و حسن بین قتلگاه