اُخرِجَ النساء مِنَ الخَیمه، اَشعَلوا فیهَا النّار

(اُخرِجَ النساء مِنَ الخَیمه، اَشعَلوا فیهَا النّار
زن و کودکان بی‌یاور همه در حال فرار)۲

آن شب که آسمان خدا بی‌ستاره بود
مردی حضور فاجعه را در نظاره بود

سهم کبوتران حرم از حرامیان
بال شکسته، زخم فزون از شماره بود

(یک امام در حرم غرق در تب می‌سوخت
همرهِ خیمه‌ها قلب زینب می‌سوخت)۲

(یا حسین یا حسین یا حسین واویلا)۳

(محفل شام غریبان بود در دل نخلستان
حرمی بدون عباس و غارت حرامیان)۲

در سوگ خیمه‌های عطش‌زا می‌گریست
مَشکی که در کنار تنی پاره‌پاره بود

زخمی که تا همیشه به نای رباب بود
از شور نینوایی یک گاهواره بود

(دیشب از قحط آب لب اصغر می‌سوخت)۲
رفت و با یاد او دل مادر می‌سوخت

(یا حسین یا حسین یا حسین واویلا)۳