شیعه یک جمع متفرّقى بود، یک جامعه‌اى بود که در یک جا و در یک مکان زندگى نمی‌کرد، در مدینه بودند، در کوفه بودند، در بصره بودند، در اهواز بودند، در قم بودند، در خراسان بودند -اطراف و اکناف بلاد- امّا یک روح در این کالبدِ متفرّق و در این اجزای متشتّت در جریان است، مثل دانه‌هاى تسبیح، یک رشته و یک نخ، همه‌ى این‌ها را به هم وصل میکرد. آن رشته چه بود؟ رشته‌ى اطاعت و فرمان‌بَرى از مرکزیّت تشیّع، از رهبرى عالى تشیّع یعنى امام، همه‌ى این رشته‌ها به آنجا متّصل میشد، قلبى بود که به همه‌ى اعضا فرمان می‌داد، و به این ترتیب، تشیّع یک سازمان و یک تشکیلات بود. ممکن بود دو نفر از حال هم خبر نداشته باشند، امّا بودند کسانى که از حال همه باخبر بودند. اطاعت و فرمان‌بَرى آنها به‌حساب، فریاد زدنشان از روى دستور، سکوتشان برطبق نقشه، همه چیزشان با حساب. فقط یک عیبى کار آنها داشت و آن اینکه همدیگر را کمتر میدیدند. اهل یک شهر و شیعیان یک منطقه، البتّه یکدیگر را میدیدند، امّا یک کنگره‌ى جهانى لازم بود براى شیعیانِ روزگار ائمّه (علیهم‌السّلام). این کنگره‌ى جهانى را معیّن کردند، وقتش را هم معیّن کردند، گفتند در این موعدِ معیّن، در آن کنگره هرکس بتواند شرکت کند. آن موعد، روز اربعین است، و جاى شرکت، سرزمین کربلا است، چون روح شیعه روح کربلائى است، روح عاشورائى است.
پربازدید ترین سخنرانی های مقام معظم رهبری(حفظه الله)
