عظمت روز سوّم شعبان را باید بهعنوان پرتوی از عظمت حسینبنعلی بهحساب آورد و بهشمار آورد، روز بزرگی است. در این روز کسی متولد شد که سرنوشت اسلام به او، به حرکت او، به قیام او، به فداکاری او، به اخلاص او بسته بود. این بزرگوار در تاریخ بشریّت، یک حرکتی را - که نظیر و شبیهی ندارد - ارائهی به تاریخ کرد و در مقابل چشم بشریّت گذاشت که هرگز فراموش نخواهد شد، الگو است. فداکارىِ برای هدف الهی، در آن حجم، در آن مقیاس عظیم، فداکارىِ به معنای دادن جان خود، جان عزیزان، اسارت حرم اهلبیت، با آن وضع، با آن فجاعت، تحمّل این حادثهی سخت، برای اینکه اسلام بماند، برای اینکه ظلمستیزی بهعنوان یک اصل در تاریخ اسلام و در تاریخ بشریّت به یادگار بماند، این چیزی است که دیگر نظیری برای آن نمیشود پیدا کرد.