«اِنَّما تُنذِرُ مَنِ اتَّبَعَ الذِّکرَ وَ خَشِیَ الرَّحمنَ بِالغَیبِ فَبَشِّرهُ بِمَغفِرَةٍ وَ اَجرٍ کَریم» -در سوره‌ی مبارکه‌ی یاسین- آن کسی می‌تواند از اِنذار قرآنی استفاده بکند و در جان او اثر بگذارد و دست او را بگیرد و پیش ببرد که دارای خشیت باشد. یا در سوره‌ی مبارکه طه: طه، ما اَنزَلنا عَلَیکَ القُرءانَ لِتَشقی، اِلّا تَذکِرَةً لِمَن یَخشی. در قرآن چندین آیه‌ی دیگر هم هست که مربوط به همین خشیت است. خشیت هم صفت اهل تقوا است؛ یعنی وقتی ما تقوا داشته باشیم، خشیت هم به سراغ ما می‌آید که حالا اینجا این آیه‌ی شریفه را من بخوانم: وَ لَقَد ءاتَینا موسی وَ هرونَ الفُرقانَ وَ ضِیاءً وَ ذِکرًا لِلمُتَّقین؛ آنچه به هارون و موسی (علیهما السّلام) داده شد، هدایت و ذکر بود برای متّقین؛ متّقین چه کسانی هستند؟ متّقین را قرآن معنا می‌کند: الَّذینَ یَخشَونَ رَبَّهُم بِالغَیب. پس بنابر‌این، تقوا و خشیت هم یا همراهند یا اساساً جدا از هم نیستند و تحت یک مفهوم قرار می‌گیرند.
پربازدید ترین سخنرانی های مقام معظم رهبری(حفظه الله)
