یک نفر معتقد به مسئلهی مهدویّت طبق اعتقاد تشیّع، دل [را] خالی از امید نمیداند و شعلهی امید همواره وجود دارد، میداند که این دوران تاریکی، این دوران ظلم، این دوران تسلّط ناحق و باطل قطعاً سپری خواهد شد، این یکی از مهمترین آثار و دستاوردهای این اعتقاد است. البتّه اعتقاد تشیّع نسبت به مسئلهی مهدویّت به همینجا محدود نمیشود، بِیُمنِهِ رُزِقَ الوَری وَ بِوُجُودِهِ ثَبَتَتِ الأرضُ و السَّماء، مسئلهی اعتقاد به مهدویّت یک چنین اعتقادی است. این شعلهی فروزان، این فروغ تابان، در جوامع شیعی در طول قرنهای گذشته وجود داشته است و همچنان وجود خواهد داشت.