و صلّی الله و علی الباكین الحسین
حسین وای
ای از همه لب تشنه تر
آهسته تر آهسته تر
ای كرده ترك جان و سر آهسته تر اهسته تر
كلیم اگر دعا كند بی تو دعا نمی شود
مسیح اگر شفا دهد بی تو شفا نمی شود
گرد حرم دویده ام صفا و مروه دیده ام
هیچ كجا برای من كرببلا نمی شود
بی همگان به سر شود، بی تو به سر نمی شود
داغ تو دارد این دلم، جای دگر نمی شود
حسین وای حسین وای
ای ساربان آهسته ران، كآرام جانم میرود
وان دل كه با خود داشتم، با دلستانم میرود
او میرود دامن كشان، من زهر تنهایی چشان
دیگر مپرس از من نشان، كز دل نشانم میرود
در رفتن جان از بدن، گویند و هر نوعی سخن
من خود به چشم خویشتن، دیدم كه جانم می رود
مهربانم میرود
بار فراق روی تو، بسكه نشسته بر دلم
میروم و نمیرود، ناقه به زیر محملم
حسین وای حسین وای
ای ساربان آهسته ران، آید صدای مادرم
مادر مادر مادر مادر
بنیَ قتلوكَ و ما عرفوكَ
و من شربِ الماءِ منعوكَ
ای ساربان آهسته ران، آید صدای مادرم
گویا میانِ قتلگه پرپر زند برادرم
حسین وای حسین وای
سری به نیزه بلند است، در برابر زینب
خدا كند كه نباشد، سر برادر زینب
