ندارم شکیبایی به‌پا شده چه غوغایی

ندارم شکیبایی، به‌پا شد چه غوغایی
تو صحرایی از دشمن، عمو موند و تنهایی

دلم غرق خونه، لبم غرقِ آهه
که تو دشت غربت، عمو بی‌سپاهه

غریبونه، تو خاک و خون مونده تنش
دارم پیش چشای من می‌کشنش

شکسته پر و بال، عمو توی گودال
داره میره از حال، داره میره از حال

اسیر خزونی تو، پر از زخم و خونی تو
مگه مرده عبدالله، که تنها بمونی

میام و فدای، نگاه تو میشم
با اشکم با آهم، سپاه تو میشم

میام عمو تا سپر بلات بشم
فدات بشم، فدات بشم، فدات بشم

تو شیب الخضیبی تو خدالتریبی
غریبی غریبی، غریبی غریبی

عمو جان عمو جان...